Ja maar hóe dan? Ik voel niks. Iedereen roept maar dat ik naar binnen moet gaan en voelen. Zó vermoeiend.
Frustratie over het 'denken' dat je niets voelt. Ook dat kom ik vaak tegen in mijn praktijk. Pas als ik vraag waar die frustratie zich dan uit in het lichaam komt er wat ruimte. En blijkt iemand ineens heel veel te kunnen voelen.
Mijn keel zit dicht, ik zou het wel uit willen schreeuwen. Maar dat doe ik niet. Da's best eng. Of stom. Of raar. Mijn lijf wil soms bewegen. Ik wil gewoon schoppen of slaan. Of nee, eigenlijk wil ik gewoon een potje janken. Maar dat doe ik niet want ik heb al zóveel gehuild. Ben daar echt helemaal klaar mee. Niet klagen maar dragen toch? Het zal wel weer over gaan. En dan raap ik mezelf weer bij elkaar en ga vol goede moed verder.
En dan kijken ze me aan. Een soort van wanhopig. Alsof ik nu alle antwoorden ga geven. Voorbijgaand aan alle gevoelens die zojuist de revue zijn gepasseerd.
Als ik dat terugkoppel komt de zucht van verlichting. Ja, eigenlijk wéét ik het ook allemaal wel.
En dan start de massage.
En mag (aan)geraakt worden wat nodig is op dat moment. Even alle ruis van de lijn. Om te verzachten, te ontspannen. Om lichaam en geest weer te verbinden zodat ze weer kunnen samenwerken.
Voelen.
We kunnen het allemaal. En een liefdevolle massage helpt om jou er aan te herinneren wie jij in essentie bent!
Je bent méér dan welkom!
Liefs, Brigitte